Dag 7 : Peace of cake.

Astorga is bekend voor chocolade en iets vergelijkbaar met mattetaarten, dixit de Nederlandse, nog wel, auteur van ons roadbook. We deden de proof of de pudding, maar moeten tot de conclusie komen dat het verschil zeer groot is, in het voordeel van de mattetaarten, natuurlijk. We herschikten dit gebak onder de noemer "cake" in plaats van "mattetaart".  De chocolade hebben we dan ook niet meer geprobeerd.

Deze ochtend voelden we preventief al zware benen. We waren weer bij het ochtendkrieken de pijp uit. Vandaag voor wat geprogrammeerd stond als de eerste lastige rit. Een opwarmertje van 8 km met meer stijgen dan dalen en dan de klim naar Cruz de Ferro.  We komen aan een splitsing en werden verrast door een aangename 4 km lange afdaling. De wind in de haren en genieten van het aangenaam suizen van de wind langs de oren. Tot we vaststelden dat we ons vergist hadden en er geen alternatief bestaat dan de lange afdaling in omgekeerde richting te doen. Doet 4 km meer of minder klimmen er eigenlijk toe? Dat is de spirit van de bedevaarder.

Vandaag door een prachtig landschap gereden. Bij het klimmen een prachtig lappendeken met schakeringen van licht groen, donker groen,  stukken braakliggende grond, versiert met de klassieke purperen bloemetjes die je alleen op bergwanden tegenkomt. Dit afgewisseld met stukken volledig zwart beeld. Valt wel meer voor bij fietsers blijkbaar.  Hier zijn geen foto's van.

Aangekomen aan de Cruz de Ferro, werden de obligate foto's genomen. We vonden een Taiwanees van dienst, we gingen er van uit dat die mannen gewoon zijn van foto's nemen. Na met alles rekening gehouden te hebben, de stand van de zon, de hellingshoek van de berg, werd de knop meermaals ingedruk. Als dank poogden we hem uit te leggen waar België ligt  maar hebben ons beperkt tot het essentiële en hebben in zijn telefoon Brussel opgeslagen en "bier". Hij gaat er deze avond werk van maken om dit uit te vlooien. 

Het kruis heeft een belangrijke betekenis voor de bedevaarders,  hier mogen ze een steen achterlaten, een last, met uitzicht op einddoel Compostella te bereiken. Samen met deze col zijn de Pyreneeën al overwonnen. 

De afdaling staat als gevaarlijk omschreven,  maar dat viel mee. Gelukkig maar want het zou zonde zijn geweest de fantastisch mooie natuurbeelden niet voor eeuwig in het geheugen te hebben kunnen opslaan. 

Eten deden we in een dorpje van 3 huizen groot, waarvan 1 verlaten was. Dan andere 2 waren cafe's.  We zagen daar stappers voorbijkomen, strompelen, sommige knie ingepakt met echte en zelf geproduceerde knieverbanden.

Na 58 km kwamen we voldaan in ons hotel aan in Ponferrada.

De rangschikking na deze rit. Helga heeft de bolletjestrui binnen. Guy heeft de prijs van de strijdlust en groene trui door het winnen van tussensprintjes aan café 1, 3 en 4.

Morgen staat een rit van 28 km geprogrammeerd. We zullen zien hoe de benen deze zware dag verteerd hebben, maar primordiaal gaat onze aandacht naar de wijze waarop we dit lekker bord "jamon de Iberico" gaan verteren.