Dag 9: op de top eindigen
21 juli 2019 - O Cebreiro, Spanje
Deze nacht waren we getuige van de jaarlijkse fiesta in Villafranca. Om 6h30 in de ochtend viel de muziek op het plein stil. Iets later maande onze wekker ons aan tot actie. Het ontbijt hadden we op de eerste verdieping, met zicht op het mooie dorpsplein. Er waren er nog een aantal aan het napraten over wat weer eens een prachtig feest was geweest, en zeker door de aangename temperaturen die de ganse nacht aanhielden. Sommige lispelden al weinig. Zoals elke goede kermis eindigt die met een vechtpartij. Inzet waarschijnlijk een Spaanse, onder invloed van de grote hoeveelheden alcohol, een schone.
Wij met kleine oogjes en veel moed aan de tocht begonnen richting Cebreiro. In ons roadbook aangekondigd als zeer pittig. De eerste 20 km waren piece of cake. Een 2 tal dagen terug zat een Oostenrijks koppel in ons hotel. Ze vatten hun rit ongeveer een half uur voor ons aan richting Cruz de Ferro. Toen wij bijna aan tot top kwamen reden ze vlak voor ons uit, gebruik makend van de ganse breedte van de weg, iets tussen vallen en fietsen. Aan Cruz de Ferro aangekomen, maakte hij zijn beklag over het roadbook dat ze zoiets durfden een col te noemen. Zij kwamen uit Tirol, gingen regelmatig in Frankrijk, Bretagne en Champagne streek fietsen en wisten dus wel beter wat een col is.
Het golvend parcours, gespaard van stevige hellingen, werd gecompenseerd door de prachtige landschappen. We kwamen een volledig kale man tegen, maar gelukkig, hij sprak geen Duits. We waren bang dat het die Oostenrijker zou geweest zijn die zijn laatste haar had uitgetrokken omdat het parcours weer te licht was.
Na 20 km kronkelde het zwarte asphalt zich door het groene gebergte, altijd stijgend en geen enkel rustpunt meer biedend, met de ambitie om col genoemd te worden. Stijgingspercentages tussen 7 en 9 procent, 12 km lang. Gelukkig op tijd vertrokken en gelukkig nog kunnen gebruik makend van de schaduw die de bomen ons wilden bieden. Ongeveer midden op de berg reeds een 70 tiger, schatten we, ons voorbij, gepakt en gezakt, op zijn mountainbike. Hij keek me aan met de blik die Armstrong Ulrich gunde in de tour de France, riep Buen Camino, en reeds gestaag van ons weg. Net een hamstertje in zijn rad, met kleine pedaalslag naar de top.
Om 12 uur kwamen we in Pedrafita do Cebreiro aan. De schrik sloeg ons om het lijf, er was hier opnieuw een fiesta aan de gang. We schoven aan bij de openbare BBQ in een tent, houten en banken en waggelende houten tafel. De regio is bekend voor inktvis en calimares, in overvlo aanwezig in grote ijzeren ketels, maar kozen het zekere voor het onzekere en aten worsten, ribbekes en stokbrood. Het stokbrood was zeer lekker.
Morgen staan onmiddellijk 3 km beklimming naar de top van de Cebreiro op het programma, gevolgd door lange afdaling. Dit beschouwen we als een rustdag. Compostella komt dichter!
“Dat gaat vlot, dat gaat schitterend, dat gaat uitstekend!” (Dixit de reporters van de Tour de France- in dit geval de Tour d’Espange)
👏👏
Maar vergeet zeker niet te stoppen na de beklimming in O Cebreiro! Prachtig authentiek bergdorp!
Toen ik er langskwam, was het helemaal ondergedompeld in de mist... beetje spookdorp 😨
Courage en buen camino nog 🚴♂️🚴♀️😇🙏
We wensen jullie een goede nachtrust en morgen gezond weer op !